Notatnik Tyvsy: Przepraszam!

Przepraszam,że na blogu nic się nie pojawia pomimo moich obietnic,ale niestety,moi rodzice ograniczyli mi dostęp do neta,w trakcie wyjazdu(czyt. poza hotelami nie wolno mi wchodzić,a w hotelu jestem pierwszy raz od...nawet nwm kiedy)

Jeszcze raz przepraszam na pocieszenie,kilka moich rysunków,zrobionych podczas nudzenia się i stare jak świat opowiadanie z Watahy Wiecznego Księżyca,które moim zdaniem jest jednym z lepszych jakie napisałam(bardziej końcówka,ale kit z tym).

Opowiadanie:

"Nie zapomnij o mnie"

Gdy Seanit poszła,Sanarion do mnie podszedł i z zakłopotaną miną,spytał się:
-Chciała byś się...przejść-uśmiechnęła się i kiwnęła głową na tak.Ruszyliśmy przed siebie.Po paru minutach,powolnego marszu,doszliśmy do przepięknej polany otoczonej drzewami.
Spojrzałam na Sanariona,na jego twarzy widniał...smutek.

-Co się stało?-spytała się,a basior tylko odwrócił głowę-Sanarionie,spójrz mi w oczy!-Kendra od zawsze mówiła,że oczy to klucz do duszy ich posiadacza.Może,choć tym razem uda mi się to wykorzystać.Po mimo wahania podniósł łeb i popatrzył się na mnie.Pochwyciłam jego spojrzenie.W jego zielonych ślepiach nie było widać nic,pustkę.Jakby nie miał duszy,jakby...nie żył.Ale przecież on żył,o co chodziło?
-Dlaczego,twoje oczy są,takie...puste?
-Zawsze się robią takie...kiedy się...boję-czego on mógł się bać?Przecież,nic mu nie grozi.Nie pozwoliła bym aby ktoś go skrzywdził.
-Czego się boisz?-głos lekko mi zadrżał
-Tego co chcę ci powiedzieć
-Co chcesz mi powiedzieć?
-Że cię kocham-zatkało mnie i to dosłownie nie wiedziałam co powiedzieć.Nigdy nie myślałam o kimś w takie sposób,nie miałam na to czasu,ale przyznaję,Sanarion jest dla mnie kimś ważnym,kimś bardzo ważnym.Wtedy przypomniało mi się,że każdy kogo kocham umiera,a nie chciała,żeby i on umarł.Do moich oczu napłynęły łzy...dotarło do mnie,że mi na nim zależy i właśnie dlatego powiedziałam,najgorszą rzecz jaką tylko mogłam:
-Nie chcę żebyś cierpiał,więc proszę cię odejdź-oczy basiora zalśniły mocno,wokół zrobiło się ciemno,jednak po paru sekundach na niebie nadal widniał księżyc i oświetlał mój zalany łzami pysk.Spojrzałam przed siebie.Sanariona tam nie był,on zniknął,zostawiając po sobie jedynie małą bransoletkę.